pastoraal werker Gerard Noordink
Hieronder leest u teksten van pastoraal werker Gerard Noordink, bedoeld als inspiratie voor u in deze tijden van schaars direct pastoraal contact. Veel lees plezier en alle goeds toegewenst!
Vrijdag 15 mei 2020
Wie zich houdt aan de lezingen van de dag, kan vandaag de evangelist Johannes lezen en daarin staat dat Jezus zijn volgelingen de opdracht geeft om elkaar lief te hebben.
“Dit draag ik aan jullie op: heb elkaar lief”.
Daarbij schiet me altijd de anekdote te binnen van een pater van klooster Sion die zo af en toe de mis deed in een dorp, wanneer de pastoor ziek of met vakantie was. Och en meestal waren deze monniken aardige mensen, maar niet zo geschikt om de gewone zondagsliturgie in een gewone parochie te verzorgen. De rituelen van de mis, dat ging nog wel, maar de preek, dat was andere kost. Zo heb ik me laten vertellen dat zo’n monnik uit Sion ergens hier in de buurt voorging en aan het begin van de preek maakte hij een kruisteken, keek heel lang en indringend de kerkgangers in de ogen en uiteindelijk zei hij: “Kinderkens,……………
……………..heb elkander lief!” Amen.
Een betere preek kun je niet houden. Daarmee was alles gezegd. Doe je best maar, je zult er je handen aan vol hebben.
Een tweede associatie heb ik aan de hand van de theologische vraag: ‘Is God Almachtig?’
Al in de middeleeuwen hadden daar de mensen moeite mee. Voor wie van puzzelen houd:
Vraag: Kan God een steen scheppen die hijzelf niet kan tillen?
Antwoord: Nee want als hij de steen niet kan tillen is hij niet meer almachtig en als hij die niet kan scheppen ook niet.
Wat betekent dan die Almacht van God. Als studentje heb het volgende in de boeken gevonden: Gods liefde is zo groot, dat hij zelfs van degene die hem haat kan blijven houden.
Dat is pas machtig.
Met andere woorden. We mogen en moeten ons best doen om elkaar lief te hebben, maar almachtig liefdevol zullen we nooit worden. We blijven onderweg. En met elkaar houden we dan de hoop levend.
Sterkte met de liefde!
Vrijdag 8 mei 2020
In de paastijd hinken we in ons geloven, net als de leerlingen van Jezus toen, eigenlijk nog op twee benen. Aan de ene kant is er de vreugde van het paasfeest dat Jezus de dood heeft overwonnen en tegelijk is er ook nog de aarzeling om ons aan dat geloven uit te leveren. Want wanneer we geconfronteerd worden met het verlies van iemand die ons lief was of wanneer we nadenken over het einde van ons eigen leven, komen er onherroepelijk vragen over de dood. Wat gebeurt er als hart ophoudt met kloppen? Wat zal er werkelijk zijn na de dood. Vallen we terug in het niets of is er het licht van het eeuwig leven? En hoe zal dat eeuwig leven er dan uit zien. We kunnen ons een beeld voor ogen halen van wat hemels zal zijn en toch ook weer niet.
In zijn afscheidsrede in het Johannes evangelie (dat vandaag overal gelezen wordt) zegt Jezus dat hij weg gaat om voor ons een plaats gereed te maken, want in het huis van mijn vader is plek voor velen. En wanneer Thomas vraagt hoe je daar dan komt, zegt Jezus: Ik ben voor jou de weg!
Volg mij maar! Dat vraagt overgave en vertrouwen.
Komt er ooit een einde aan de crisis? Komt er ooit een einde aan de corona infecties? Zal ik dat overleven? En hoe dan?
Volg mij maar, zegt Jezus en je zult er wel komen. Daar waar jouw eindbestemming zal zijn, daar zal ik je naar toe leiden. Het is als in het derde couplet van “De steppe zal bloeien”:
De dode zal leven.
De dode zal horen: nu leven.
Ten einde gegaan en onder stenen bedolven:
Dode, dode, sta op,
Het licht van de morgen.
Een hand zal ons wenken,
Een stem zal ons roepen:
Ik open hemel en aarde en afgrond
En wij zullen horen.
En wij zullen opstaan
En lachen en juichen en leven.
Vrijdag 1 mei 2020 – Dag van de Arbeid *
Je zou het bijna vergeten: vandaag is het de dag van de Arbeid. De oude ‘rooien’ vieren dan hun internationale solidariteit in hun socialistische beweging. Er zijn hier en daar nog 1 mei bijeenkomsten waarin door socialistische koren de ‘Internationale’ wordt gezongen. In vele landen is het een vrije dag om op die manier de arbeiders, de werkers in loondienst, op de kaart te zetten.
De dag van de Arbeid wordt op 1 mei gevierd en daarom heeft paus Pius XII in 1955 naast 19 maart ook 1 mei toegewijd aan de heilige Jozef, de werkman. Zo konden ook de katholieken die toch ook de rechten van de arbeiders wilden behartigen uiting geven aan hun verlangen om net als Jozef de werkman, dienstbaar te zijn aan Gods heilsplan.
Vandaag dus een feest om ons te helpen, naar het voorbeeld van Jozef, niet onszelf in het middelpunt te zetten, maar onze energie en ons werken ondergeschikt te maken aan het grote heilsplan van God.
Moge ook ons werken en doen op een andere manier dan gebruikelijk dienstbaar zijn aan God en de naaste.
In het evangelie van vandaag (Mat. 13,54-58) kan Jezus niet veel betekenen voor de mensen van Nazareth. ‘Hoe kan een zoon van een timmerman de Zoon van God zijn?”
Wanneer mensen niet in Jezus geloven, kan hij weinig betekenen.
Dat geldt ook voor Jezus vandaag en dat geldt ook voor ons . Lukt het ons niet om te vertrouwen en te geloven, dan blokkeren we zelf de weg van de genade.
Een nadenkertje dus….voor mezelf en misschien ook wel voor u.
Vrijdag 27 maart 2020
Een pastorale opsteker in moeilijke tijden
Omgaan met tegenslagen, omgaan met verdriet, omgaan met beperkingen, het zijn levensuitdagingen waar niemand aan ontkomt. Het is van alle tijden en van overal op onze wereld. De middeleeuwse mysticus Meister Eckhart schreef ooit:
In de duisternis vindt men het licht.
Dus als we verdriet hebben
is het licht het dichtstbij.
Nu alles anders is en we op een andere manier met elkaar moeten omgaan, is er ook tijd om je te bezinnen, te bidden, tot nadenken te komen. Wie dus in het donker is, ziet eerder het licht dan wie al lampen genoeg om zich heeft.
Ik hoop maar dat niet de angst, maar de hoop ons leven bepaald!
Vrijdag 3 april 2020
Een pastorale opsteker in moeilijke tijden
Vandaag is het de eerste vrijdag van de maand. Van oudsher een moment om naar aanleiding van Goede Vrijdag, je te bezinnen op het lijden en de pijn van het isolement. Hoe toepasselijk op deze dagen. Je wordt teruggeworpen op jezelf en toch……
Ooit hoorde ik een aardige omschrijving van een egoïst:
‘Een egoïst is iemand die meer belangstelling heeft voor zichzelf dan voor mij….’
Het gevaar van deze dagen is dat we niet alleen letterlijk maar ook geestelijk naar binnen keren. En als je niet oppast wordt het eigen lot en de persoonlijke tegenslag heel dominant en beklemmend. En toch heb ik van met bewondering gezien dat in het lijden, in het isolement een mens altijd nog buiten zichzelf kan keren.
En ik zou heel graag willen dat mensen, u en ik, daar ook nu moeite voor doen.
Wanneer de angst over jou gaat heersen is het van levensbelang om je aandacht te richten op iets anders. Want zo alleen worden we mensen van morgen.
Een prachtig lied hoort hierbij:
Hoe ver? Hoe ver is de nacht? Wachter, hoe ver is de nacht?
De morgen komt, zegt de wachter, maar nog is het nacht.
dit is
Emmanuel-
parochie
ga naar
